Pozostałe algorytmy kompresji, nad którymi trwają prace w laboratoriach badawczych, charakteryzują się nieco inną elastycznością. Załóżmy, że użytkownik będzie chciał skompresować swoje dane multimedialne w jednym węźle sieci komputerowej odtworzyć je z innego węzła, w którym stację roboczą stenowi komputer o innej konfiguracji.

Jeżeli komputer ten nie posiada właściwego procesora video i do dekompresji wykorzystać można tylko jednostkę CPU, to dokonanie takiej kompresji – rzecz jasna, z nieco gorszą jakością obrazu – powinno być możliwe. Inny z kolei użytkownik, który dysponuje kartą video, powinien móc korzystać z tych danych z wykorzystaniem najwyższej jakości. Algorytmy kompresji, które w przyszłości spełnią te wymagania, określane są mianem algorytmamów skalowalnych. Jednakże skalowalność ta ograniczona jest pewnymi założeniami systemowymi. Przyszłe wersje algorytmu MPEG mają być skalowalne, umożliwiając tym samym odtwarzanie obrazów o różnej rozdzielczości i jakości. Ogólnie rzecz ujmując skalowalność oznacza zdolność algorytmu do dostosowania zawartości informacji do uwarunkowań będącego do dyspozycji sprzętu. W przypadku skalowalnych formatów video parametry dekodowania są niezależne od parametrów kodowania, to znaczy, że przy dekodowaniu część bitów strumienia danych może nie być brana pod uwagę, a i tak uzyskany obraz będzie poprawny. Skompresowane dane mogą być wykorzystane w aplikacjach przeznaczonych dla komputerów klasy PC. Obrazy jakości PLV wypierają coraz częściej obrazy niższej jakości, które powstają w wyniku dygitalizacji obrazu ruchomego w czasie rzeczywistym za pomocą komputera klasy PC, wyposażonego w kartę DVI. O tych obrazach mówi się, że są klasy ELV. Ponieważ jednak, również w klasie ELV odnotowano duży postęp i obrazy te są na tyle dobre, że mogą już być wykorzystywane w produkcjach profesjonalnych jako obrazy prezentowane w okienkach, to nie mówi się już obecnie o ELV tylko o RTV, czyli o Real Time Video. Algorytm RTV został opublikowany, przez firmę Intel, wiosną 1992 roku .